Karaczan wschodni (Blatta orientalis)

Opis ogólny

Karaczan wschodni zwany również karaluchem lub szwabem jest owadem znacznie większym od prusaka. Dorosłe osobniki o długości 20-28 mm są koloru ciemno-brązowego, niemal czarnego. Samiec jest mniejszy od samicy. Samica i samiec różnią się budową skrzydeł. U samca nakrywają one dwie trzecie odwłoka, natomiast u samicy są szczątkowe. Ze względu na bardzo zredukowane poduszeczki na stopach dorosłe osobniki słabo poruszają się po gładkich pionowych powierzchniach. Z tego powodu owad ten znajdowany jest głównie na powierzchniach poziomych. B. orientalis preferuje niższe temperatury od prusaka.

Biologia, rozwój

Samica składa jaja w kokony w terminie dwóch tygodni po ostatecznym przeobrażeniu się w osobnika dorosłego. W ciągu swojego życia (maksymalnie do 1 roku, przeciętnie 4,5 miesiąca) składa 5 do 10 ootek z jajami. Kokony są grubościenne, odporne na warunki zewnętrzne, długości około 12 mm, każdy zawiera do 16 jaj. Umieszczane są w miejscach ciemnych i wilgotnych, mogą być zagrzebywane w piasku lub okrywane szczątkami z otoczenia. Mlecznobiałe nimfy lęgną się po 6-12 tygodniach. W kilka godzin po wylęgu larwy żółkną by po kolejnych linieniach osiągnąć barwę ciemnobrązową, prawie czarną. Nimfy linieją 7-10 razy, w zależności od temperatury i wilgotności może to trwać od 10 miesięcy ( w temperaturze 30C i przy dużej wilgotności) do 4 lat. Samice mają więcej stadiów larwalnych od samców. Z każdym kolejnym linieniem rozwijają się skrzydła, czułki (u nimf krótsze niż u osobników dorosłych) i cerci. Karaluchy wrażliwe są na działanie niskiej temperatury, a jeszcze bardziej na brak wody i małą wilgotność powietrza. Podobnie jak prusaki aktywne są nocą. W ciągu dnia kryją się w różnych szparach i szczelinach. Sposobem odżywiania nie różnią się od prusaków.